Бир кўришдаги муҳаббатга ишонмайдиган йигит маҳбубасини илк учрашувдаёқ телбаларча севиб қолганига нима дейсиз?! Ишқ юракларга сўроқсиз кириб келади, деганлари шу бўлса керак-да?! Лойиҳамиз иштирокчиларининг ҳаётий қиссаси ана шундай ажойиб ҳодисалар билан бошланган. Воқеалар бахтли ривожи билан эса Шаҳло ва Акбар Атамухамедовларнинг ўзлари таништиради. 

— Қўшиқларида муҳаббатни тараннум этувчи Акбар ҳаётда севгисини қандай топган?

Акбар: — Шаҳлони концерт дастурларининг бирида учратиб қолдим. Ўй-хаёли фақат ижод билан банд бўлган йигит учун юракда алланиманинг жиззилаши, бир тарафдан ёқимли, бир тарафдан янгилик эди. Чунки «Уни умуман танимайман, аммо кўрдим-у, севиб қолдим» дея минг ҳаяжон билан гапиришмасин, ишонмасдим-да. Хуллас, бу савдо бошга тушгач, Шаҳлонинг кўнглини олишга ҳаракат қилдим. Қаерда ўқиши, яшаш манзилини аниқладим. Ўзига билдирмай ўқиш жойига гуллар, совғалар юборардим. 

Шаҳло: — Мен эса гул юбораётган йигит кимлигини билмай, роса ўйланардим. Кундан-кун совға-саломлар кўпайиб боравергач, гул ташувчидан суриштирдим, Акбар деган қўшиқчи йигит экан. Тўғри, ҳар бир қиз бундай эътиборни орзу қилади, ўзини сир тутаётган ошиғининг туҳфаларидан қувонади. Аммо, барибир, ҳаммаси ғалати эди-да. Қолаверса, Акбар акани яхши танимасдим. Санъаткор эканлигини билардим-у, аммо ижодидан тамоман бехабар эдим. Талабалигимда билан вилоятларнинг биридаги тадбирга кетаётганимизда, биз билан Акбар ва яна бир хонанданинг боришини айтишганида, «Нега энди у?» деганим ҳамон ёдимда. Учрашувимиз тақдиримизга битилган эканки, айнан ўша сафар сабаб аввалига гуллар, севги изҳорлари, совчилик ва тўйимиз бўлди. 

Акбар: — Лекин совчиларни биринчи сафар қуруқ қайтаришган. Ота-онаси рози бўлишмаганди-да. «Санъаткор экан, сафарларда юради. Қизим ёлғизланиб қолади», дейишган. Тинимсиз уринишлардан кейин қайнота-қайнонамни кўндирганман. Мана, шу воқеаларга ҳам етти йил бўлибди. Мана энди уч нафар фарзандимиз бор. 

— Ҳақиқий севги инсонга бир марта берилар экан.

Акбар: — Бу ҳақиқат! Чин муҳаббатни фақат бир бор бошдан кечирасиз. Аммо уни қачон кўнглингизга ташриф буюришини билмаймиз. Шукр, менга ҳақиқий севгини ҳис этиш насиб этди. 

— Эр-хотиннинг дунёқарашлари бир-бирига ўхшаш бўлиши керакми? Нима деб ўйлайсизлар? 

Акбар: — Баъзи ҳолатларда ўхшашлик бўлгани яхши. Аммо бизда бундай эмас. Масалан, ҳозир уйда таъмирлаш ишларини бошлаганмиз. Жиҳозлар ранги, қаерда, қандай туриши кераклиги ҳақида сира бир тўхтамга келолмаяпмиз. Чунки иккимизнинг фикрлашимиз турлича-да. 

Шаҳло: — Шундай бўлса-да, барибир ечимни биргаликда топамиз. «Меники тўғри» деганча бир-биримизга зарда қилиш йўқ. Умуман, эр-хотин икки хил фикрлагани яхши, назаримда. Агар бир хиллик бўлса, муносабатлар қизиқарли бўлмаса керак. 

— Келишолмаган пайтларингиз ҳам бўлиб турадими?

Акбар: — Гоҳида. Аразлашиб, гаплашмай юрамиз. Аммо бу узоққа чўзилмайди. Ташаббусни қўлга олиб, мулоқотга киришаман. Қарабсизки, яна ҳеч нарса бўлмагандек, йўлимизда давом этамиз. 

— Сўзларингиздан Акбар, оилали бўлгач, ижоддан узоқлашди деган фикрда жон бордек туюлаяпти.

Акбар: — Йўқ, ундай эмас. 2008 йилда уйланган бўлсам, 2011 йилда «Чиройлисан», 2012 йилда «Муҳаббатим» номли қўшиқларим ва уларга ишланган клипларни томошабинлар эътиборига ҳавола этдим. Кўп йиллардан буён раҳбарлик қилиб келаётган «SADO» ансамбли билан бирга ижодий сафарларда бўлдик. Нафақат Республика миқёсида, балки хорижий давлатларда ҳам ўзбек санъатини намойиш этдик. Бу вақт ичида иккита мусиқий альбом тайёр бўлди. Танаффус ҳақида гапириш нотўғри, менимча. Ойнаи жаҳон орқали кетма-кет клипларингиз айланиб турса, «Ижод қилаяпти», дейишади. Агар бунинг акси бўлса, «Йўқолиб қолдими?» деб гап чиқаришади. Аслида эса санъаткорнинг ижоди бу билан ўлчанмайди. 

— Хонанда, актёр, бастакор, телебошловчи. Нега биттасини маҳкам тутмайсиз?

Акбар: — 1991 йилдан бошлаб хонандалик фаолиятимни олиб бораётган бўлсам, бутун диққат-эътиборим фақат шу йўналишга қаратилган. Актёрлик ва телебошловчилик эса санъат йўналишларида ўзимни синаб